Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

flumine V

  • 1 flumen

    flūmen, ĭnis, n. [id.], a flowing of water; and concr., a flood, stream, flowing or running water (syn.: fluvius, amnis, rivus).
    I.
    In gen. (mostly poet.): Romane, aquam Albanam cave lacu contineri, cave in mare manare suo flumine sinas, an old prophetic formula ap. Liv. 5, 16, 9:

    rapidus montano flumine torrens,

    Verg. A. 2, 305; cf. Ov. R. Am. 651:

    visendus ater flumine languido Cocytos errans,

    Hor. C. 2, 14, 17:

    inde sequemur Ipsius amnis iter, donec nos flumine certo Perferat,

    Val. Fl. 8, 189: et Tiberis flumen vomit in mare salsum, Enn. ap. Macr. S. 6, 4 (Ann. v. 453 ed. Vahl.); cf.:

    teque pater Tiberine tuo cum flumine sancto,

    id. ib. 6, 1 (Ann. v. 55 ib.):

    donec me flumine vivo Abluero,

    in a living, running stream, Verg. A. 2, 719; cf.: quin tu ante vivo perfunderis flumine? Auct. ap. Liv. 1, 45, 6 (for which:

    aqua viva,

    Varr. L. L. 5, § 123 Müll.).—In plur.:

    nymphae venas et flumina fontis Elicuere sui,

    streams, Ov. M. 14, 788:

    frigida Scamandri,

    Hor. Epod. 13, 14:

    Symaethia circum Flumina,

    Verg. A. 9, 585:

    limosa potat,

    Ov. M. 1, 634; cf.:

    Tantalus a labris sitiens fugientia captat Flumina,

    Hor. S. 1, 1, 69:

    maritima immittere in piscinas,

    Varr. R. R. 3, 17, 9.
    II.
    In partic., a river.
    A.
    Lit. (the predominant signif. of the word both in prose and poetry): quod per amoenam urbem leni fluit agmine flumen, Enn. ap. Macr. S. 6, 4 (Ann. v. 177 ed. Vahl.); cf.:

    ut flumina in contrarias partes fluxerint,

    Cic. Div. 1, 35, 78:

    Scipio biduum moratus ad flumen, quod inter eum et Domitii castra fluebat,

    Caes. B. C. 3, 37, 1:

    aurea flumina,

    Lucr. 5, 911:

    habet non tantum venas aquarum terra, ex quibus corrivatis flumina effici possunt, sed et amnes magnitudinis vastae, etc.,

    Sen. Q. N. 3, 19; cf. Cic. Rep. 2, 5:

    nec ullum hoc frigidius flumen attigi,

    id. Leg. 2, 3, 6:

    nos flumina arcemus, dirigimus, avertimus,

    id. N. D. 2, 60, 152:

    una pars (Galliae) initium capit a flumine Rhodano, continetur Garumna flumine... attingit etiam flumen Rhenum, etc.,

    Caes. B. G. 1, 1, 6 sq.; 1, 2, 7:

    inter montem Juram et flumen Rhodanum,

    id. ib. 1, 6, 1:

    flumen est Arar, quod, etc.,

    id. ib. 1, 12, 1:

    flumen Dubis,

    id. ib. 1, 38, 4:

    non Seres, non Tanain prope flumen orti,

    Hor. C. 4, 15, 24:

    Veliternos ad Asturae flumen Maenius fudit,

    Liv. 8, 13, 5 Drak. N. cr.:

    terrarum situs et flumina dicere,

    Hor. Ep. 2, 1, 252:

    secundo flumine ad Lutetiam iter facere coepit,

    with the stream, Caes. B. G. 7, 58, 5 (cf. secundus, 2. a.):

    magnum ire agmen adverso flumine,

    against the stream, Caes. B. G. 7, 60, 3; cf. Verg. G. 1, 201; Liv. 24, 40. —Prov.:

    flumine vicino stultus sitit, like,

    starves in the midst of plenty, Petr. Fragm. p. 899 Burm.—
    2.
    Transf., of other things which flow in streams or like streams, a stream, flood ( poet. and in post-Aug. prose):

    sanguinis,

    Lucr. 2, 354; 4, 1029:

    largoque humectat flumine vultum,

    flood of tears, Verg. A. 1, 465:

    laeta magis pressis manabunt flumina mammis,

    streams of milk, id. G. 3, 310:

    flumina jam lactis, jam flumina nectaris,

    Ov. M. 1, 111: rigido concussae flumine nubes Exonerabantur, a torrent of rain, Petr. poët. Sat. 123; cf.:

    ut picis e caelo demissum flumen,

    a stream of pitch, Lucr. 6, 257:

    magnesia flumine saxa,

    in the magnetic stream, id. 6, 1064:

    effusaeque ruunt inopino flumine turbae,

    i. e. in a vast stream, Sil. 12, 185; cf. Verg. A. 11, 236:

    aëris,

    a current of air, App. de Mund. p. 61, 33 Elm. p. 258 Bip.—
    B.
    Trop., of expression, a flow, fluency, stream:

    orationis flumine reprehensoris convicia diluuntur,

    Cic. N. D. 2, 7, 20:

    flumen orationis aureum,

    id. Ac. 2, 38, 119:

    orationis,

    id. de Or. 2, 15, 62; cf.:

    flumen verborum volubili tasque,

    id. Or. 16, 53:

    gravissimorum op timorumque verborum,

    id. de Or. 2, 45, 188:

    inanium verborum,

    id. N. D. 2, 1, 1:

    Lysias... puro fonti quam magno flumini propior,

    Quint. 10, 1, 78; 9, 4, 61; cf. id. 10, 1, 61; Petr. 5 fin. —And fig.:

    neque concipere neque edere partum mens potest, nisi ingenti flumine litterarum inundata,

    Petr. 118.

    Lewis & Short latin dictionary > flumen

  • 2 flumen

    flumĕn, ĭnĭs, n. [st2]1 [-] eau courante, cours d'eau, courant. [st2]2 [-] fleuve, rivière. [st2]3 [-] flots (de sang), torrent (de larmes...). [st2]4 [-] abondance, richesse.    - manare suo flumine, Liv. 5, 16, 9: couler en suivant son cours.    - flumine languido Cocytos errans, Hor. C. 2, 14, 17: Le Cocyte qui promène ses eaux paresseuses.    - flumen perpetuum, Ov.: cours uniforme d'un fleuve.    - flumen vivum, Virg.: eau vive.    - secundo flumine, Caes. BG. 7, 58, 5: en suivant le courant.    - adverso flumine, Caes. BG. 7, 60, 3: en remontant le courant.    - flumina fontis, Hor.: eau d'une source.    - a labris fugientia flumina, Hor. S. 1, 1, 69: l'eau qui s'échappe loin de sa bouche.    - leni fluit agmine flumen, Enn. ap. Macr. S. 6, 4: le fleuve a un cours paisible.    - flumen avertere, Cic.: détourner le cours du fleuve.    - ad Asturae flumen, Liv.: sur les bords de l'Astura.    - flumen Rhodanus, Caes.: le Rhône.    - flumen sanguinis, Lucr.: flots de sang.    - largo humectat flumine vultum, Virg. En. 1, 465: il verse un torrent de larmes.    - rigido flumine nubes exonerabantur, Petr.: les nuages se déchargeaient en des torrents de grêle.    - effusae ruunt flumine turbae, Sil. 12, 185: la foule se répand en masses ondoyantes.    - flumen verborum orationis, Cic.: torrent de paroles du discours.    - flumen orationis aureum fundens Aristoteles, Cic. Ac. 2, 38, 119: Aristote épanchant les flots d'or de son éloquence.    - flumen ingenii, Cic.: richesse d'imagination, génie fécond.
    * * *
    flumĕn, ĭnĭs, n. [st2]1 [-] eau courante, cours d'eau, courant. [st2]2 [-] fleuve, rivière. [st2]3 [-] flots (de sang), torrent (de larmes...). [st2]4 [-] abondance, richesse.    - manare suo flumine, Liv. 5, 16, 9: couler en suivant son cours.    - flumine languido Cocytos errans, Hor. C. 2, 14, 17: Le Cocyte qui promène ses eaux paresseuses.    - flumen perpetuum, Ov.: cours uniforme d'un fleuve.    - flumen vivum, Virg.: eau vive.    - secundo flumine, Caes. BG. 7, 58, 5: en suivant le courant.    - adverso flumine, Caes. BG. 7, 60, 3: en remontant le courant.    - flumina fontis, Hor.: eau d'une source.    - a labris fugientia flumina, Hor. S. 1, 1, 69: l'eau qui s'échappe loin de sa bouche.    - leni fluit agmine flumen, Enn. ap. Macr. S. 6, 4: le fleuve a un cours paisible.    - flumen avertere, Cic.: détourner le cours du fleuve.    - ad Asturae flumen, Liv.: sur les bords de l'Astura.    - flumen Rhodanus, Caes.: le Rhône.    - flumen sanguinis, Lucr.: flots de sang.    - largo humectat flumine vultum, Virg. En. 1, 465: il verse un torrent de larmes.    - rigido flumine nubes exonerabantur, Petr.: les nuages se déchargeaient en des torrents de grêle.    - effusae ruunt flumine turbae, Sil. 12, 185: la foule se répand en masses ondoyantes.    - flumen verborum orationis, Cic.: torrent de paroles du discours.    - flumen orationis aureum fundens Aristoteles, Cic. Ac. 2, 38, 119: Aristote épanchant les flots d'or de son éloquence.    - flumen ingenii, Cic.: richesse d'imagination, génie fécond.
    * * *
        Flumen, fluminis, pen. corr. neut. gen. Une riviere.
    \
        Flumen riui. Plin. Le cours d'un ruisseau.
    \
        Prima flumina Nili bibere. Mart. Boire de l'eaue de la fontaine et premiere source du Nil.
    \
        Aduerso flumine lembum subigit. Virgilius. Contremont, Contre le fil et le cours de l'eaue, Contre eaue.
    \
        Pingui flumine Nilus. Virgil. Duquel l'eaue engraisse la terre.
    \
        Viuum. Virgil. Qui tousjours coule et jamais ne tarit.
    \
        Gelu flumina constiterunt. Horatius. Les rivieres sont gelees ou glacees.
    \
        Largo humectat flumine vultum. Virgil. Il jecte tant de larmes, et pleure tant, qu'il en ha tout le visage mouillé.
    \
        Superare flumina. Ouid. Passer oultre, Nager oultre.
    \
        Vomens calidum de pectore flumen. Virgil. Jectant grande abondance de sang.
    \
        Ingenii flumen. Cic. Abondance d'engin et d'esprit.
    \
        Verborum flumen. Cic. Abondance de langage.

    Dictionarium latinogallicum > flumen

  • 3 flūmen

        flūmen inis, n    [FLV-], a flowing, flood, stream, running water: rapidus montano flumine torrens V.: languidum, H.: vivo perfundi flumine, L. secundo flumine iter facere, down stream, Cs.: adverso flumine proficisci, up stream, Cs.: flumina fontis, O.: a labris sitiens fugientia captat Flumina, H.: Scamandri flumina, H.— A river: ut flumina in contrarias partīs fluxerint: moratus ad flumen, Cs.: flumen est Arar, quod, etc., Cs.: Tanain prope flumen orti, H.: Tiberinum, V.: Himellae, V.—Person., a river, river-god: Conveniunt flumina, O.: flumine Gange Edita, O.— A stream, flood: umectat flumine voltum, of tears, V.: pressis manabunt flumina mammis, of milk, V.: lactis, nectaris, O.—Fig., a flow, fluency, stream, affluence: ingeni: orationis.
    * * *
    river, stream

    Latin-English dictionary > flūmen

  • 4 flumen

    flūmen, inis, n. (fluo), die fließende Wassermasse, die Flut, das fließende Wasser, Gewässer, die Strömung, der Strom, I) eig.: 1) im allg.: fontis, Ov.: vivum, Flußwasser, Verg. u. Liv.: piscosum, Sen.: secundo flumine, stromabwärts, Caes.: adverso flumine, stromaufwärts, Caes.: cave aquam Albanam in mare manare suo flumine sinas, Orac. vet. bei Liv.: omnia flumina atque omnes rivi, qui ad mare pertinebant, Caes.: maritima flumina immittere in piscinas, Varro: hos omnes flumina continebant (hielten auf), Caes.: nusquam latius dominari mare, multum fluminum huc atque illuc ferre, Tac. – 2) im engern Sinne (Ggstz. ripa), a) der Fluß, Strom, als fließende Masse, Lucr., Caes., Cic. u.a.: Garumna fl., Caes.: Nilus fl., Amm.: fl. Rhenum, Hor.: Tiberinum, Tyrrhenum, Verg.: fluebat cruor fluminum modo, Aur. Vict. epit. 43, 14. – b) der Kanal, fl. fossile, Amm. 24, 6, 1: fl. angustum altissimis ripis, Auct. b. Alex. 29, 1. – II) übtr.: 1) phys., v. einer fließenden Menge, Strom, Blutes, Lucr. u. Cic.: Tränen, Verg.: aëris, Apul.: v. Menschen, effusae ruunt inopino flumine turbae, Sil. – 2) geistig: a) übh.: mens ingenti flumine litterarum inundata, von einer großen Belesenheit befruchtet, Petron. 118, 3. – b) v. Geist, Strom, Erguß, nullius tantum flumen est ingenii, Cic. Marc. 4: ingenii currant flumina quanta tui (scimus), Ov. fast. 1, 24. – c) in bezug auf Beredsamkeit u. Rede, Strom, velut quoddam eloquentiae fl., Quint.: vastissima flumina facundiae suae, Col.: fl. orationis, Cic.: fl. orationis aureum, Cic.: fl. verborum, inanium verborum, Cic.: velut prono decurrentis orationis flumine, Quint.

    lateinisch-deutsches > flumen

  • 5 flumen

    flūmen, inis, n. (fluo), die fließende Wassermasse, die Flut, das fließende Wasser, Gewässer, die Strömung, der Strom, I) eig.: 1) im allg.: fontis, Ov.: vivum, Flußwasser, Verg. u. Liv.: piscosum, Sen.: secundo flumine, stromabwärts, Caes.: adverso flumine, stromaufwärts, Caes.: cave aquam Albanam in mare manare suo flumine sinas, Orac. vet. bei Liv.: omnia flumina atque omnes rivi, qui ad mare pertinebant, Caes.: maritima flumina immittere in piscinas, Varro: hos omnes flumina continebant (hielten auf), Caes.: nusquam latius dominari mare, multum fluminum huc atque illuc ferre, Tac. – 2) im engern Sinne (Ggstz. ripa), a) der Fluß, Strom, als fließende Masse, Lucr., Caes., Cic. u.a.: Garumna fl., Caes.: Nilus fl., Amm.: fl. Rhenum, Hor.: Tiberinum, Tyrrhenum, Verg.: fluebat cruor fluminum modo, Aur. Vict. epit. 43, 14. – b) der Kanal, fl. fossile, Amm. 24, 6, 1: fl. angustum altissimis ripis, Auct. b. Alex. 29, 1. – II) übtr.: 1) phys., v. einer fließenden Menge, Strom, Blutes, Lucr. u. Cic.: Tränen, Verg.: aëris, Apul.: v. Menschen, effusae ruunt inopino flumine turbae, Sil. – 2) geistig: a) übh.: mens ingenti flumine litterarum inundata, von einer großen Belesenheit befruchtet, Petron. 118, 3. – b) v. Geist, Strom, Erguß, nullius tantum flumen est ingenii, Cic. Marc. 4: ingenii currant flumina quanta tui (scimus),
    ————
    Ov. fast. 1, 24. – c) in bezug auf Beredsamkeit u. Rede, Strom, velut quoddam eloquentiae fl., Quint.: vastissima flumina facundiae suae, Col.: fl. orationis, Cic.: fl. orationis aureum, Cic.: fl. verborum, inanium verborum, Cic.: velut prono decurrentis orationis flumine, Quint.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > flumen

  • 6 emersus

    [st1]1 [-] ēmersus, a, um: part. passé de emergo; sorti de l'eau, sorti, levé.    - emersus e flumine, Cic.: sorti du fleuve. [st1]2 [-] ēmersŭs, ūs, m.: action de sortir d'un lieu où l'on était plongé; apparition, lever (d'un astre).    - quo emersum facturi fuissent hostes, Vitr.: par où l'ennemi aurait dû déboucher.    - ad emersus fluminis Mincii, Plin.: à la sortie du Mincius (hors du lac).
    * * *
    [st1]1 [-] ēmersus, a, um: part. passé de emergo; sorti de l'eau, sorti, levé.    - emersus e flumine, Cic.: sorti du fleuve. [st1]2 [-] ēmersŭs, ūs, m.: action de sortir d'un lieu où l'on était plongé; apparition, lever (d'un astre).    - quo emersum facturi fuissent hostes, Vitr.: par où l'ennemi aurait dû déboucher.    - ad emersus fluminis Mincii, Plin.: à la sortie du Mincius (hors du lac).
    * * *
        Emersus, Participium. Cic. Emersus e flumine. Sorti hors.
    \
        Ex diuturnis tenebris lustrorum ac stuprorum emersus homo. Cic. Retiré.

    Dictionarium latinogallicum > emersus

  • 7 flumen

    flūmen, inis n. [ fluo ]
    1) течение (f. languidum H)
    2) река (f. fluit per urbem Enn; f. Rhodanus Cs)
    3) вода (f. fontis O)
    4) поток, струя (sanguinis Lcr; aeris Ap)
    f. inanium verborum Cпустословие

    Латинско-русский словарь > flumen

  • 8 abluo

    ab-luo, luī, lūtum, ere (griech. ἀπολούω), abspülen, abwaschen, I) reinigend: ova, Varr.: pedes alcis, Cic.: manus, Sen. rhet.: vulnera, Verg.: alcis corpus accuratissime, Apul.: equum in fluminis gurgite, Augustin.: se flumine vivo, Verg.: se a sanguine, Lact.: Passiv. ablui, rein gewaschen werden, Cic. – insbes. = taufen, Eccl. – II) entfernend: A) weg-, ab-, auswaschen, 1) eig.: pulverem manibus, Pacuv.: vivo flumine manus, Aur. Vict.: maculas e veste, Plin.: squalorem sibi, Curt.: sudorem, abtrocknen, Val. Max.: so lacrimas, Tac.: poet., sitis de corpore abluitur, wird weggespült, d.i. gelöscht, Lucr.: sibi (terra) abluit umbras, spült (durch Lichtwellen) die Sch. von sich ab, Lucr. – 2) übtr., wegnehmen, tilgen, maculam (moral. Flecken), Plin. ep.: periuria, sich vom M. zu reinigen suchen, Ov.: omnis perturbatio animi placatione abluatur, mag hinweggespült (= oberflächlich beseitigt) werden, Cic. – B) v. Wassermassen, etw. fortspülen, abspülend mit sich fortführen, pulvinos, auswaschen u. fortspülen, v. Regen, Varr.: terras, v. Flüssen, Sen.: u. so torrens abluens villas, Sen. – / Partiz. Fut. akt., ablūtūrus, Augustin. conf. 6, 16, od. abluitūrus, Prud. apoth. 684.

    lateinisch-deutsches > abluo

  • 9 adversus [1]

    1. adversus (advorsus), a, um, PAdj. m. Compar. u. Superl. (v. adverto), zugekehrt, I) eig., mit dem Gesichte od. mit der Vorderseite zugewandt, auf der Vorderseite od. gegenüber befindlich, vorliegend, vorstehend, vorn, vorder u. dgl. (Ggstz. aversus, supinus, resupinus, a posteriore parte, a latere), adversus in sedili contra medicum is homo collocandus est, vel sic aversus, ut in gremium eius caput resupinus effundat, Cels.: et adversus et aversus impudicus est, von vorn u. von hinten, Cic.: adversi raedarium occīdunt, von vorn, Cic.: adversos nobis (vobis) stare od. adversis vestigiis contra nostra vestigia stare, adversa nobis (vobis) urgere vestigia, Gegenfüßler, Antipoden sein, Cic.: collis adversus huic (flumini) et contrarius, Caes.: dentes adversi, die Vorderzähne, Cic.: adversa manus, die nach uns zugekehrte = innere Hand, Cic.: u. so adversae palmae, Quint.: facies, Quint.: dah. auch ut aedificii frons aversa sit ab infestis eius regionis ventis et amicissimis adversa, Col.: adverso corpore, vorn aus der Brust, Cic.: adversa vulnera, adversae cicatrices, vorn auf der Brust, Sall., Cic. u.a.: adversi telis figebantur, vorn auf der Brust, Auct. b. Alex.: in adversum os vulneratur, gerade ins Gesicht, Caes. – adversis hostibus occurrere, die Front machenden, in der Front, vorn, Caes.: adversos concitare equos, gegeneinander, Liv.: impetus hostium adversi, Frontangriffe, Auct. b. Alex.: itinera adversa, Frontmärsche, Tac. – hastae adversae cadentes, nach vorn gesenkt, Liv.: hastis adversis, mit eingelegten, Verg. – solem adversum intueri, gerade gegen die S. sehen, Cic.: adv. fulgur, der uns entgegenstrahlende. Suet.: lectus adv., das (der Tür gegenüberstehende) Brautbett, Laber. u. Prop. – adversā viā, geradeaus, Plaut. – in montes adversos, per adversos montes, die B. hinan, Liv. u. Ov.: adverso colle, über die Vorderseite des H., den H. hinan, Caes. u. Sall.: adverso fune subire, das Seil hinaufklettern, Plin.: adverso flumine (amne, Tiberi u. dgl.), den Fluß hinauf, Stromaufwärts (Ggstz. secundo flumine), Caes. u.a.: u. so adversā ripā, stromaufwärts, Liv.: u. adversum amnem subvectus, Verg. – venti adversi, konträre, Liv.: u. so adversissimi navigantibus venti, Caes.: adversis flatibus, bei ungünstigem Winde (Ggstz. secundis fl.), Quint. – neutr. Sing. u. Plur. subst., hic ventus adversum tenet Athenis proficiscentibus, weht entgegen, Nep.: adversa Bastarnae tenent, die gegenüberliegenden Gegenden, Plin. – bes. m. Praep., in adversum, entgegen, Verg. u. Liv., od. gegeneinander, Prop.: ex adverso, gegenüber, Liv. u.a., od. von vorn, Curt. u. Suet.: urbs ex adverso Carthaginis sita, K. gegenüber, Plin.: u. so portus ex adverso urbi ipsi positus, Liv.

    II) übtr.: 1) gleichs. als Gegenpart gegenüberstehend, d.i. a) v. Pers., entgegen, gegenüber, Gegner, Gegenpart (doch mehr in Hinsicht des Strebens u. der Tat, als der Gesinnung, dah. oft verb. adversus infestusque, infensus et adversus), adversus alci, Cic. u.a.: u.m. Genet., adversus populi partium, Sall. – adverso Marte, Verg.: adverso senatu, adversā patrum voluntate, gegen den Willen des S., Liv. – Compar., neque (est) testudine aliud salamandrae adversius, Plin. 32, 35. – b) v. Lebl., zuwider, d.i. α) ungünstig, widrig, unglücklich (Ggstz. secundus, prosper), adversis auribus, Liv.: valetudo adv., Übelbefinden, Unpäßlichkeit, Liv.: adv. tempus navigandi, Hirt. b.G.: adv. bellum = δήϊος πόλεμος (Hom.), ein verheerender, mörderischer, Hor.: auspicia adversissima, Suet.: adversā avi, trotz der Warnung der Vögel, Pacuv. fr.: omnia secundissima nobis, adversissima illis accidisse videntur, Caes. b. Cic.: res adversae, Cic., od. casus adversi, Nep., od. fortuna adversa, Verg. u. Nep., widrige Schicksale, Unfälle, Mißgeschick, Unglück. – m. Dat., res plebi adversa, Liv.: annus frugibus adv., Liv.: locus opportunus consiliis an adversus, Quint. – neutr. subst., adversum, ī, n. od. gew. Plur. adversa, ōrum, n., Mißgeschick, Unglück (Ggstz. secunda, prospera), si quid adversi acciderit od. accidisset, Ter., Cic. u. Nep.: precari alci aliquid adversi, Sen.: advorsa eius, Ter. Hec. 388: res humanae semper in adversa mutantur, schlagen ins schlimmere Gegenteil um, Sall.: quis in adversis beneficiorum servat memoriam, Vell. – β) (im Herzen) zuwider = verhaßt, quîs omnia regna advorsa sunt, Sall. Iug. 81, 1. – 2) als dialekt. t.t., dem Begriffe nach entgegengesetzt, das Gegenteil (den Gegensatz) bildend od. bezeichnend (Synon. contrarius; Ggstz. par), Cic. u.a.: opinio, Plin.: adversa virtuti malitia, Quint.: ipsa inter se adversa sunt, Gell. – neutr. subst., aptum, cui ex adverso est ineptum, Augustin. ep. 138, 5: paria paribus referunt, adversa contrariis, gleiche Sätze und Gegensätze einander entsprechen lassen, Cic. or. 65. – / Kompar. adversior, Quint. 7, 1, 11: adversius, Plin. 32, 35: Superl. adversissimus, Caes. b.c. 3, 107, 1. Caes. bei Cic. ad Att. 10, 8. litt. B. § 1. Suet. Oth. 8, 3. Augustin. ep. 93, 2.

    lateinisch-deutsches > adversus [1]

  • 10 emergo

    ē-mergo, mersī, mersum, ere, I) tr. auftauchen machen od. lassen, freti candenti e gurgite vultus, von den Nerëiden, Catull. 64, 14: tibiae eius pustulas emerserunt, Greg. Tur. hist. Franc. 6, 15. p. 259, 11. – dah. emergere se od. emergi, auftauchen, aus einer verbergenden Tiefe (Wasser usw.) emporkommen, zum Vorschein kommen, A) eig.: serpens se emergit, Cic.: emersus e flumine, Cic.: ex profunda emersus palude, Liv. – B) übtr., emporkommen, befreit werden, sich losmachen, emergere se ex malis, Ter. u. Nep.: in apertos campos emersit, rettete sich, Liv.: velut emerso ab admiratione animo, als hätten sie sich von ihrem tiefen Staunen erholt, Liv. – II) intr. auftauchen, emportauchen, emporkommen, zum Vorschein kommen, A) eig.: equus ex flumine emersit, Cic.: cum foramine e terra emersisset, Vell.: navigia fundo emergunt, Sall. fr.: multa cum caede suorum aegre in apertos campos emersit, konnte mit Mühe sich durchschlagen in usw., Liv.: vom Aufgang der Sonne u. der Gestirne, Tac. u. Plin. – B) übtr.: 1) emportauchen, aus einer üblen Lage sich erholen, von etwas loskommen, sich losmachen, hāc autem re incredibile est quantum civitates emerserint, neu aufgelebt haben, Cic.: em. ex iudicio peculatus, Cic.: ex paternis probris ac vitiis, Cic.: emersisse civitatem ex obnoxia pace, Liv.: in profundum ultimarum miseriarum abiectus ex ipso vitae discrimine beneficio maiestatis emersit, Val. Max. – 2) emporkommen, emporsteigen, ad summas opes, Lucr.: in quod iam emersissent fastigium, Vell. – 3) zum Vorschein kommen, sichtbar werden, sich zeigen, erhellen, emergit rursum dolor, Cic.: fama, rumor emergit mit folg. Acc. u. Infin., Vopisc.: tanti sceleris indicium per Fulviam emersit, kam an den Tag, Flor.: ex quo magis emergit, quale sit decorum illud, Cic.

    lateinisch-deutsches > emergo

  • 11 subigo

    subigo, ēgi, āctum, ere (sub u. ago), untertreiben, I) unter etwas hintreiben, unter od. nach etwas hinauftreiben, 1) eig.: sues in umbrosum locum, Varro: celsos sonipedes iugo, unter das J. treiben, anjochen, Sen. poët.; u. (im Bilde) Graecos vincere et sub iugum Macedonici imperii subigere, Iustin. – naves ad castellum, Liv.: classem ad moenia, Sil. – saxum contra ardua montis, Sil.: frondosum apicem ad sidera, Sil. – adverso flumine lembum remigio, hinaufarbeiten = rudern, Verg.: u. so bl. ratem conto, stromaufwärts treiben, Verg.: u. inde naves in flumine Vulturno comprehensas subigi ad id quod iam ante praesidii causā fecerat castellum iussit, Liv.

    2) übtr., in od. zu etw. gegen seinen Willen durch äußere oder innere Nötigung hindrängen, vermögen, dazu bringen, zwingen, a) in einen Zustand, eine Lage: plerique omnes subiguntur sub suum (st. eius) iudicium, Naev. bell. Pun. fr. inc. 7 (p. 18 Vaklen). – gew. m. ad od. in u. Akk., Volscos ad deditionem, Liv.: nos ad necessitatem dedendi res, Liv.: hostes in deditionem, Curt.: post tot urbes vi captas aut metu subactas in deditionem, Liv. Vgl. Drak. Liv. 9, 41, 3. – b) zu einem Tun od. Lassen, mit folg. Infin. od. Acc. u. Infin., vis subigit verum fateri, Plaut.: meā vi subacta est facere, Plaut.: glebas subigas (me) proscindere ferro, Lucil. fr.: Tarquiniensem metu subegerat frumentum exercitui praebere, Liv.: subigitque fateri, quae etc., Verg.: aut metus aut iniuria te subegit, genus poenae novum decernere, Sall.: ambitio multos mortales falsos fieri subegit, Sall. Vgl. Dietsch Sall. Cat. 10, 5. Otto Tac. ann. 1, 39. A. 16. Drak. Sil. 1, 635. – m. folg. ut u. Konj., nec tu me quidem umquam subiges redditum, ut reddam tibi, Plaut.: haec verba subigunt me, uti mores barbaros discam, Plaut.: necessitas me subigit, ut te rogitem, Plaut.: ut ederet socios, subigi non potuit, Tac.: ut relinquant patriam atque cives, nullam vim umquam subacturam, Liv. – absol., nam eum pater eius subegit, Plaut.: non meā culpā saepe ad vos oratum mitto, sed vis Iugurthae subigit, Sall.: metu subactus Romulo rem aperit, Liv.: multitudine periclitantium subactus, sich gedrungen fühlend, Tac.: insidiis subactus, durch verräterischen Angriff dazu gedrängt, Verg.

    II) prägn., wie κατεργάζομαι, niederarbeiten, 1) eig.: zerarbeiten, durcharbeiten, aufarbeiten, zurechtarbeiten, corium pilis, Cato: carnem in ipsis pecudum ferarumque coriis manibus pedibusque, mürbe machen, Mela: in cote secures, abreiben, schärfen, Verg.: parietes candelā linteisque puris, bohnen, Vitr.: pressā manu terga, tüchtig abreiben, Colum.: digitis opus, glatt streichen, schlichten, Ov.: pontum remis, aufwühlen, Val. Flacc. – So nun bes.: a) den Boden durcharbeiten, aufarbeiten, aufgraben, auf lockern, terrae solum, Lucr.: terram, Sen. u. Lact.: segetes aratris, Cic. fr.: agrum bipalio, Colum.: terras fissione glebarum, Cic.: humus subacta atque pura, Cic.: terrae gremium mollitum atque subactum, Cic.: scrobes subactae, aufgelockerte, lockere, Verg. Vgl. Moser Cic. de legg. 2, 45. p. 300. – b) eine Masse kneten, farinam, Cato: lutum inter manus, farinam calcibus, Mela: panem, Plin. – c) einen Stoff mit einer Flüssigkeit zurechtmachen, anmachen, abkochen, farina ex aqua frigida subacta, Cels.: calx ex oleo subacta, Vitr.: rosae folia ex passo (Rosinenwein) subacta, Cels. – d) im obszönen Sinne = unterkriegen, ancillam, Auson. epigr. 142, 2; vgl. (im Doppelsinne mit no. 2, c) Suet. Caes. 49, 4.

    2) übtr.: a) zähmend, bildend zurechtarbeiten = α) Tiere zähmen, schulen, vitulos, Colum.: crocodilos, Solin.: belua facilis ad subigendum, Cic. – β) Menschen usw., tüchtig (gründlich) durchbilden, einüben, schulen, ipsi a pueris eruditi artibus militiae, tot subacti atque durati bellis, Liv.: alci rei consuetudine aures populi, durch G. für etwas heranbilden, Varro LL.: im Bilde, subacto mihi ingenio opus est, ut agro non semel arato, sed novato et iterato, Cic. de or. 2, 131. – b) jmd. physisch od. moralisch hart mitnehmen, mürbe machen, beugen, niederbeugen, vexari et subigi multo acrius (militem Romanum) quam Veientes, Liv.: victi malis subactique bello, Liv.: Cimbri et Teutoni simili inopiā subacti, Caes.: non adversa res ingentem eorum animum subegit, quin, quae virtute ceperant, simul cum anima retinerent, Ps. Sall. de rep. 2, 10, 7. – absol., mors amici subigit, Acc. tr. 316. – c) ein Volk, einen Staat, ein Land durch Waffengewalt unterkriegen, unterjochen, knechten, zu Paaren treiben, Priami patriam Pergamum armis equis exercitu, Plaut.: dimidiam partem nationum usque omnium intra viginti dies, Plaut.: populos armis, Cic.: omnes gentes Hispaniae bello, Nep.: isto bello non recreatus (wiedergeboren) neque restitutus, sed subactus (geknechtet) oppressusque populus Romanus est, Cic.: reges magni bello domiti, nationes ferae et populi ingentes vi subacti, Sall.: u. so bl. sub. maximas bellicosissimasque gentes, Nep.: urbes atque nationes, Sall.: verb. ipsos vincere ac subigere, Cic.: Galliam devincere subigereque, Hirt. b.G. – Partiz. subst., victi ac subacti, Cic. Font. 26 (36).

    lateinisch-deutsches > subigo

  • 12 subveho

    sub-veho, vēxī, vectum, ere, I) hinaufführen, -tragen, -bringen, stromaufwärts führen, -bringen, zuführen, ast alium (aëra fluere) subter, contra qui subvehat orbem, treibt entgegen, Lucr.: commeatus ex Samnio, Liv.: frumentum flumine Arare, Caes.: naves, copias, Tac.: subvecta utensilia ab Ostia, Tac. – Passiv medial, ad arces subvehitur matrum caterva, fährt hinauf, Verg.: curru subvecta per aëra, aufgefahren, Ov.: Philippum flumine adverso lembis subvectum, Liv. – II) übtr., befördern, quem statim ad praefecturam praetorii subvexit, Capit. Maxim. et Balb. 5, 5.

    lateinisch-deutsches > subveho

  • 13 baden

    baden, I) v. tr.lavare. – abluere (abwaschen, z. B. corpus aquā: u. oculos alqā re). – Uneig., in Tränen b., lacrimis lavare alqd (z. B. tabellas [den Brief]): u. vultum). – II) v. refl. baden od. sich baden:lavari. lavare (v. Menschen). – ab luere corpus od. se aquā (den Körper od. sich mit Wasser abspülen, v. Menschen). – se perfundere (sich mit Wasser begießen, bespritzen, v. Vögeln). – sich im Flusse b., lavari in flumine; flumine se od. corpus abluere: sich kalt (in kaltem Wasser) b., frigidā lavari; frigidis aquis uti (an einem Badeorte). – Uneig., sich in Tränen b., effundi in lacrimas; lacrimis perfundi: sich im Blute seiner Feinde b., multum sanguinis ac caedis facere; ingentem caedem edere.

    deutsch-lateinisches > baden

  • 14 Brücke

    Brücke, pons. – eine kleine B., ponticulus: B. auf Pfählen, pons sublicius: B. auf Schiffen, fliegende B., s. Schiffsbrücke: die B. über den Hellespont, pons in Hellesponto factus; pons, quem ille in Hellesponto fecerat. – eine B. anlegen, pontem instituere (ins Werk setzen, Ggstz. pontem perficere); pontem facere, aedificare, construere (bauen, zusammenfügen): eine B. über einen Fluß anlegen, schlagen, pontem flumini inicere od. imponere; pontem in fluvio (od. in flumine) facere, in flumine efficere; amnem ponte iungere: über einen Sumpf, paludem pontibus consternere: eine B. abbrechen, abwerfen, s. abbrechen: eine B. hinter sich abwerfen, pontem interscindere a tergo: eine B. wiederherstellen, pontem reficere. – Sprichw., dem fliehenden Feinde muß man eine goldene B. bauen, hosti non solum danda via fugiendi, sed etiam munienda; via hostibus, quā fugiant, munienda. brückenartig, in modum pontis (z. B. materias struere).

    deutsch-lateinisches > Brücke

  • 15 entgegenliegen

    entgegenliegen, obiacēre; oppositum od. obiectum esse. entgegenmarschieren, s. entgegengehen. – entgegennehmen, accipere (annehmen). – audire (anhören, w. s.). – entgegenrauschen, obstrepere. entgegenreden, obloqui. entgegenreisen, obviam ire od. proficisci. entgegenreiten, obviam vehi (equo). entgegenrichten, obvertere (z.B. seine Linie dem Feinde, signa in hostem). entgegenrücken, s. entgegengehen. – entgegenrudern, feindl., contra remigare. entgegenrufen, jmdm., inclamare contra alqm, so laut als möglich, voce quam maximā (auch im üblen Sinne = entgegenschreien, -schelten). – inclamare alci, ut etc. (jmdm. zurufen, daß er etc.). – entgegenschallen, von Tönen etc., etwa exaudiri. entgegenschicken, obviam mittere (z.B. alci litteras). entgegenschiffen, dem Strome, adverso flumine navigare; adverso [751] flumine subvehi: dem Winde, vento adverso navigare.

    deutsch-lateinisches > entgegenliegen

  • 16 Fluß

    Fluß, I) der Zustand, wenn ein Körper fließt, A) eig., von flüssigen Körpern: a) übh.: in F. bringen, liquare: in F. kommen, liquescere coepisse u. bl. liquescere. – b) als Krankheit im Körper: fluctio. – B) uneig., der Fluß der Rede, cursus dicendi (der Fortgang der Rede). – oratio volubilis. expedita et perfacile currens oratio. verborum expedita ac profluens quodam modo celeritas (das Fließende, der rasche Gang der Rede, als Eigenschaft des Redners, dersie besitzt). – gleichförmiger F. der Rede, oratio aequabiliter profluens: sanfter u. gleichförmiger, orationis genus cum quadam lenitate aequabili profluens. – damit die Rede desto bessern Fall od. F. habe, quo melius cadat aut volvatur oratio. – II) fließendes Wasser: fluvius (der F. als fließendes Wasser). – flumen (der fließende Stoff, der das Fließen als bestehenden Zustand darstellt). – amnis (der F. als Gewässer, bes. von größern od. Hauptflüssen, der Strom). – Flußbad; z.B. ein F. nehmen, lavari in flumine; flumine corpus abluere.

    deutsch-lateinisches > Fluß

  • 17 Flußnymphe

    Flußnymphe, Nāis, ĭdis,f. (Ναΐς). – Nāias, ădis,f. (Ναϊάς) – die Flußnymphen, puellae (sorores) Naiades. Flußpferd, hippopotamus (ἱπποπόταμος). – Flußsand, arena fluviatica. – glarĕa (Kies). – Flußtier, animal fluviaticum. Flußufer, ripa fluminis od. amnis; im Zshg. gew. bl. ripa (Ggstz. litus, Meeresufer). – Flußwasser, aqua fluminis (das Wasser im Flusse, Ggstz. aqua maris). – aqua ex flumine hausta od. bl. aqua ex flumine (das Wasser aus dem Flusse). – aqua profluens. flumen vivum (fließendes Wasser, Ggstz. fons putealis).

    deutsch-lateinisches > Flußnymphe

  • 18 herabschicken

    herabschicken, demittere. – den Fluß, den Rhein h., secundo amni, secundā aquā, Rheno od. secundā aquā Rheni demittere. herabschießen, I) v. tr.deicere. – II) v. intr.: a) von einem Orte herab Geschosse werfen: tela mittere de, ex etc. – b) = herabrollen (intr.), herabstürzen (intr.), w. s. – herabschiffen, I) v. intr. den Strom h., secundo flumine od. amni devehi; navem secundo amni demittere (z.B. nach Skodra, Scodram). – II) v. tr. den Strom h., secundo flumine devehere.

    deutsch-lateinisches > herabschicken

  • 19 hinabschwimmen

    hinabschwimmen, den Fluß, *secundo flumine [1311] natare (von Menschen); secundo flumine deferri, wohin, alqo (v. Dingen). – etwas den Fluß, den Rhein h. lassen, alqd secundo amni od. Rheno demittere (z.B. navem: und farinam doliis).

    deutsch-lateinisches > hinabschwimmen

  • 20 hinauf

    hinauf, sursum (hinaufwärts, Ggstz. deorsum). – die Treppe h., contra scalas. – Häufig ist es auch durch das Adj. adversus zu geben, z.B. den Fluß h., adverso flumine (Ggstz. secundo flumine): den Berg. h., in adversum montem: adverso monte, colle: das Ufer h., adversā ripā. – od. durch die Präpos. adversus oder adversum, z.B. den Hügel h., adversus collem; adversum clivum.

    deutsch-lateinisches > hinauf

См. также в других словарях:

  • Medio flumine quaerere aquam. — См. Из за лесу дерева не видать …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Medio flumine quaeris aquam. — См. Стоит человек по горло в воде, а просит напиться …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • NILUS — I. NILUS Aegypti Episcopus exustus, sub Diocletiano. Vide Lactantium, l. 5. c. 11: II. NILUS Africae fluv. celeberrimus, ut Asiae Ganges, et Indus, atque Europae Danubius. Plurima eius ab antiquis perhibentur, et celebrantur nomina. Nam et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CLITUMNUS — agri Falisci fluvius, Le Vene hodie, cuius aquae potae candidos faciunt boves. Testantur id abunde Poetae. Horum agmen ducat Virg. l. 2. Georg. v. 146. Hinc albi, Clitumne, greges, et maxima taurus Victima, saepe tuô perfusi flumine sacrô Romanos …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Wasser — 1. Alle kleinen Wasser laufen in die grossen. – Simrock, 11227; Körte, 6528; Braun, I, 4928. »Die kleinen Wasser allgemein laufen in die grossen hinein.« Die Russen: Das Wasser, was die Ladoga der Newa gibt, gibt die Newa dem Finnischen Meerbusen …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • Dacians — See also: Dacia, Getae, and Thracians Statues of Dacians surmounting the Arch of Constantine[1] (i.e. southern side, left) The Dacians (Latin …   Wikipedia

  • Dacian language — Dacian Spoken in Romania, northern Bulgaria, eastern Serbia; also (possibly): Moldova, SW Ukraine, eastern Hungary, southern Bulgaria, northern Greece, European Turkey, NW Anatolia (Turkey) Extinct probably by the 6th century AD …   Wikipedia

  • Red Croatia — (Latin: Croatia Rubea , Croatian: Crvena Hrvatska ), was a name that a medieval document designated to the initial Slavonic states in southern parts of Dalmatia: the realms of Hum/Zahumlje, Travunia and Duklja. Red Croatia was recorded as… …   Wikipedia

  • Ponzano Romano — Ponzano Romano …   Deutsch Wikipedia

  • Serben — Serbisches Kreuz Serben (serbisch Срби/Srbi, altserbisch: Сьрби) sind eine slawische Ethnie, deren Angehörige vorwiegend in Serbien, Bosnien und Herzegowina, Kroatien, Montenegr …   Deutsch Wikipedia

  • A MARI USQUE AD MARE — Grandes armoiries du Canada comportant la devise A MARI USQUE AD MARE. A mari usque ad mare est la devise nationale du Canada, qui provient du huitième verset du psaume 72 du livre des Psaumes de la Bible. Elle signifie De la mer jusqu’à la mer… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»